Als beheerders van zo’n eeuwenoude kerk zijn we ons ervan bewust in een lange lijn in de tijd te staan. Wat is hier niet allemaal voorgevallen? “… waar nog de wolk gebeden hangt van wie zijn voorgegaan,” zingt een lied van Sytze de Vries. We vinden het een eer om nu voor dit monument te zorgen. Vanmorgen zag ik een stuk van die’ ‘lange lijn’ in een blik verenigd: de bank van het rijke en invloedrijke geslacht Ripperda, het koorhek, de stenen gedenkplaat (epitaaf) voor Hermannus Ripperda, én de icoonschildering en het labyrint dat er dit weekend weer ligt.
Het icoon en het labyrint kwamen er op initiatief van de huidige kerkcommissie. Hoe zouden die Ripperda’s dergelijke vernieuwingen hebben gevonden? Of was het voor die protestantse familie juist een terugval; een icoon uit de katholieke en oosters orthodoxe traditie, en het labyrint met voorchristelijke wortels? De eerdere gebruikers van de kerk, de Johannieter kloosterlingen, zouden er goed mee uit de voeten hebben gekund, met hun internationale netwerk in het Midden Oosten en West en Oost-Europa en pelgrims van overal vandaan.
In deze tijd staan we open voor een rijke verscheidenheid aan geestelijke stromingen – mensen insluitend, niet uitsluitend. Hopelijk in de geest van de vredesvlag (die dapper bleef wapperen in de noordwesterstorm van gisteren)!
Vanaf vanavond wordt de kerk 16 dagen lang oranje verlicht, in de internationale campagne tegen geweld tegen vrouwen en meisjes: Orange The World. Er liggen boekenleggers en flyers in de kerk.
Voor- en achterkant de Boekenlegger. Je bent NIET alleen.